De wekker staat extreem vroeg, er zit een vijf in. Arno smeert de broodjes. Karin gaat douchen. Alles zo stil mogelijk, want Marjan en de kinderen logeren ook bij opa en oma. De kinderen lijken er wel zin in te hebben. Ze zijn sloom vanwege de korte slaap, maar Roos is erg vrolijk. Het eten gaat best aardig. Opa en oma komen ook al uit hun bed. Oma Hetty is speciaal vroeg in de auto geklommen om ons uit te zwaaien. Twee autostoeltjes lenen we van haar voor in de taxi. De taxichauffeur brengt de stoeltjes en de jassen in de loop van de dag terug naar de dijk. De winterjassen hebben we in Curaçao niet nodig. Alle koffers staan in de gang, maar kunnen nog niet naar buiten gedragen worden want het miezert. Alles is klaar, het wachten is op de taxi. Marjan, Jep en Jylte zijn ook uit bed. Pien is nog in diepe rust en blijft dit ook, is nog iets te klein voor sentimenteel gedoe want een gevecht tegen de tranen is het wel. Het besef van een vertrek voor lange tijd is er nog niet, het lijkt wel of we gewoon op vakantie gaan. Maar waarom hebben we dan een heel uitzwaaicommitee? Het is een sjouwen en sniffen, maar aardig op tijd rijden we weg. De kinderen vragen nog waarom niet iedereen meegaat naar Schiphol om ons uit te zwaaien. We hebben er voor gekozen om dit niet te doen. Het leek ons te veel drama, dat steeds om kijken en dan die huilende opa’s en oma’s te zien. We denken beide dat we er verstandig aan hebben gedaan om het zo te doen. Voor ons in de taxi lijkt het afscheid soepel te verlopen. Hoe de uitzwaaiers het ervaren weten we niet. We hebben nogal wat zooi; acht koffers, drie verhuisdozen, drie kindertrolleys, één laptoptas en een gewone tas als handbagage. Het lukt op Schiphol om alles op drie bagage wagens te doen. Arno neemt twee karren voor zijn rekening. Karin één ende kinderen moeten ieder met hun eigen trolley lopen. Dit laatste is wel zo fijn, want dan zijn ze ook niet zo snel uit het oog verdwenen. Bij de incheckbalie verloopt alles soepel, eveneens bij de douanecontrole. Na de controle is het tijd om te gaan plassen en Arno koopt nog een geheugenkaart
voor het fototoestel. Daarna lopen we, toch nog met een karretje met vijf stuks handbagage, naar de KLM-lounge. De kinderen hangen als aapjes aan de zijkant. In de lounge zitten de kinderen lekker aan een tafeltje te kleuren. De één eet een banaan, de ander beschuitje met kaas en de volgende kan geen genoeg krijgen van de mandarijntjes. Alles gratis dankzij een status bij de KLM, toch nog profijt van reizende oom Roel. Nog weer een plaspauze en we gaan naar de gate. Het is decadent, maar toch wel erg fijn dat we businessclass vliegen, daardoor gaat alles erg snel voor ons. Gelukkig geen heftige dingen bij de controle, enkel door een metaaldetector. Er gaat altijd één volwassene als eerste door de metaaldetector om dan de kinderen op te vangen. De ander gaat als laatste om bij twijfel de kinderen gerust te stellen. Dit keer ging alles foutloos. Ervaring leert. We vonden het mooiste plekje om te wachten, naast de slurf met uitzicht op het vliegtuig. Die enkele minuten dat we moesten wacht was nog interessant ook. Toen het vliegtuig in. Voor het eerst mochten er vier van de vijf in de businessclass. Wat een joekel van een stoelen echt ongezellig, maar luxe wend. We hadden nog niet de ideale plekken van te voren gekregen, maar een aardige dame wilde wel ruilen. Toevalligerwijs had zij een appartement op Blue Bay, waar wij in een Villa slapen in de eerste week. Ze kon dus vertellen over de hevige regenval en de schade die orkaan Tomas aan heeft gericht op het eiland. De beelden hadden we al thuis op You Tube gezien. De vlucht verliep soepel. De kinderen moesten in het begin op hun vingers getikt worden dat ze niet zo hard moesten praten, maar na een paar uur was dit duidelijk. De overige passagiers zullen niet erg veel hinder van ze hebben ondervonden. Ze hebben zich netjes gedragen. Jord zat naast Karin, Sofie en Roos zaten samen in de rij daarachter met aan de andere kant van het gangpad hun liefhebbende vader. De steward was erg vriendelijk. Het bleek niet doorgekomen te zijn dat we drie kindermaaltijden gereserveerd hadden, dus moest Karin mee om te kijken of het eten wel geschikt was voor de kleine eters. Helaas de pasta zag er niet uit alseen pasta. Leuk de Liberije, maar niet voor onze fijnproevers. Dus werd het een economy pasta, welke ook niet echt favoriet was, maar daar was pasta tenminste past zoals de kinderen kenden. Er waren ook bolletjes en een volwassen schaaltje nootjes is al een halve maaltijd voor het kleine grut. Wat gretig aftrek kreeg waren de kinderfilms. Gelukkig had de centrale inpak afdeling rekening gehouden met lang entertainment dus kon er ook nog gekleurd worden. De KLM had ook een pakketje speelgoed, alleen was dit meer ingesteld op oudere kinderen. We hadden één uur vertraging, omdat er een koffer nog van boord moest de passagier ontbrak. De vlucht werd natuurlijk geregeld onderbroken door hapjes, drankjes en toiletbezoekjes. Halverwege kwam er nog een plasticzak uit een koffer getoverd met kadootjes van oma Hetty. Dus dat was weer een paar uur, van de elf uur, bezigheidstherapie. Jord heeft zich enorm vermaakt met de Cars autootjes, helemaal leuk want hij heeft ook drie keer de Cars film aangezet. Roos moest wel even stoppen, die bleef continutv kijken. Sofie bracht zelf afwisseling aan in het tv-kijken en het kleuren. Taxfree een solar monkey gekocht en daar zat een staartje aan… Nog één keer is Arno terecht boos geworden op een stewardess. Als snack was er een schaaltje met kaas of een warme snack. Arno koos kaas voor de meiden. De stewardess stelde voor dat ze één schaaltje met z’n tweeën konden delen, anders had ze niet genoeg voor de mensen boven in de businessclass. Dit vond Arno belachelijk, er wordt toch ook een volwassenprijs gerekend voor de stoelen, dus dan moeten ze dezelfde faciliteiten krijgen. De kinderen hebben al geen kindermenu gekregen, ze hebben honger en ze houden van kaas. Nou, je weet wel wie er won. Een meneer in een ander gangpad gaf Arno groot gelijk. Met de paardenstaart tussen haar benen droop ze af. Al met al was het een prima vlucht en de schatten hebben zich echt voorbeeldig gedragen. Voor de landing hadden we ons een beetje tropischer gekleed, dames de leggings uit, truien uit en Jord zijn broekspijpen opgerold. In het vliegtuig hadden we al formulieren gekregen voor de douane, maar bij de douane bleken we ze niet volledig ingevuld te hebben. Balen dat we nu eerst weer vijf keer dezelfde gegevens in moeten vullen. Daarna bij de bagageband drie wagentjes ingepikt en toen maar wachten op twaalf stuks bagage. En dan heb je alles net op drie wagentjes gezet, mag je ze dertig meter verder er weer vanaf halen om ze op de band voor de bagagecontrole te doen. Dat ging niet helemaal goed. De een zette ze op de band, de ander haalde ze eraf. Roos die probeerde te helpen, wat nogal gevaarlijk was. Ze waren op en luisterde niet meer goed. Viel de eerste volle wagen om. Maar we zijn erdoor en we hebben geen koffers open moeten maken. Op naar de autoverhuur voor onze pick-up met dubbele cabine. Die hadden we speciaal uitgezocht voor alle troep en personenvervoer. Na de geweldige reis, kwam er opeens toch een vervelende wending aan de heenreis. We zijn de portemonnee van Arno kwijt. Hier zit de Visa kaart en het rijbewijs in die we nodig hebben. Zonder deze twee krijg je dus je auto niet mee, ook al heb je hem al van te voren via internet betaald. Het gaat om de borg. Arno tig keer naar gevonden voorwerpen, gebeld met Nederland en met het resort dat we later komen. Karin met de kinderen en de bagage bij de balie gewacht. Roos en Jord speelden continu met de ingepakte lege dozen onder een kerstboom. Sofie was begonnen met een solo verdriet. We hadden iemand met een creditcard nodig, als oplossing Arno’s collega gebeld. Dus kwam na ruim een half uur een engel ons uit de brand helpen. Twee vervelende uren verder met een huilende Sofie en twee niet luisterende bengels konden we op Karin haar rijbewijs en Gea haar creditcard eindelijk de auto inladen. Gelukkig was de Hilux een schakelbak, want Karin heeft een hekel aan automaten. Ook iets wat overbrugt moet worden, want we gaan waarschijnlijk de auto van Gea haar man kopen. Nu eerst naar Blue Bay, het resort. Eindelijk “thuis”. We werden welkom geheten door een zeer vriendelijke gastheer. De aardige meneer hielp ons ook nog even alle zooi naar het huisje te dragen. Het was berg af en glad. He t heeft heel veel geregend, al vanaf oktober, dus er is veel water overlast. Het huis ruikt erg vochtig. Maar het ziet er riant uit.
Drie slaapkamers, twee badkamers, ruime kamer en L-vormige veranda die ze hier een porch noemen. Veel groen, bloemen en veel vogels. Karin bleef met de kinderen in het huisje, hun kindertrolleys gingen open en ze gingen lekker spelen. Arno ging naar de supermarkt. Na de tosti’s was iedereen kapot en gingen we om half zeven naar bed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten