1e Kerst op Curacao

Zaterdag 25 december 2010

Kerst met 29° is wel raar als in Nederland er een dik pak sneeuw ligt en men speculeert wanneer de Elfstedentocht gaat beginnen. Ons kerstontbijt bestond uit croissantjes, jus d’orange, gekookt eitje en kerstbrood.  De tafel werd feestelijk gemaakt door Sofie, want die maakte op rood tekenpapier voor iedereen een kerstplacemat. Via skype opa en oma’s een fijne kerst gewenst. Terwijl de kinderen een kerstduik namen werden we gebeld door de Spaanstalige schoonmaakster, notabene op eerste Kerstdag!  Zij dacht dat we een hulp nodig hadden voor alle dagen, dus het viel haar tegen. Ze zou kijken of ze iemand wist voor de dinsdag- en de vrijdagochtend. Wie weet belt ze nog terug of weet ze iemand die toch wil komen. Onze kerstlunch bestond uit een kip die Arno ging klaar maken in zijn nieuwe speeltje de Smoker H20. De middag bestond, het begint saai te worden, uit zwemmen. Maar we hebben variatie, want vaders was op pad gestuurd om weer inboedel te kopen. Via Marktplaats werden twee Chinese kasten aangeboden. Rond half zes kwamen de kastjes in hun nieuwe huisjes aan.  ’s-Avonds kregen de kinderen brood mee in een bakje op de achterbank en gingen we op zoek naar de zeer beroemde Curaçaose kerstversieringen. We waren een beetje bang gemaakt door de mevrouw van de kasten, zij had gezegd dat eerste kerstdag de dag is dat er overvallen gepleegd worden. Dus waren we een beetje huiverig om nu het donker werd, was het nog niet, in een auto vol kinderen het centrum in te trekken. De mevrouw had wel gelijk met dat iedereen al gekken reed. Links en rechts werden we met piepende banden in gehaald. Dit voelde niet fijn, dus we zijn snel de Julianabrug afgegaan even het Waaigat rond gereden en veel ohs en ahs geslaakt. Daarna weer richting huis en in de buurt nog wat mooie verlichten huizen, kantoren en bomen bekeken. Het is grappig een palmboom of een divi divi boom te zien met kerstlampjes. Ondertussen was de kleinste ijsbeer in slaap gevallen, nadat hij nog net kon zeggen “ik ben moe”. Toen de auto in de garage stilstond werd hij weer wakker, dus we hebben een foto en een filmpje voor hem gemaakt. Thuis hebben ze voor het slapen nog even kinderchampagne gekregen

De sleutel van ons nieuwe huis

Woensdag 15 december 2010

Om negen uur moesten we op de Trompetbloemweg zijn voor de sleuteloverdracht. De eigenaren waren er, de makelaar was er dit keer niet bij. Arno liep met de eigenaren een rondje. De kinderen wilden vluchtig een kijkje nemen in alle kamers en het appartement. Vluchtig, want het zwembad lonkte. Dus toen de kinderen zwommen ging de uitleg over de sleutels, deuren en het personeel even op een rustiger tempo. Twee keer in de week wordt het zwembad schoongemaakt en eens in de twee weken komt de tuinman. Decadent, maar zeker nodig. Wij hebben namelijk geen verstand van het snoeien van exotische bomen en planten en een zwembad kan je goed vernachelen als je er geen verstand van hebt. Zo lang het in de huurprijs zit vinden we het prima. Na een half uur moest Arno weer weg, want om tien uur had hij een afspraak bij de marine kazerne Parera om de koelkast op te halen. De mariniers hadden een steekwagentje, dus dat was erg fijn. Nu nog een loodgieter vinden die het water erop aan kan sluiten. We hebben een klein setje gereedschap voor hoge nood mee, maar geen hele gereedschapskist. Tussen de middag bestond het eten uit bolletjes met niks erop. We hebben nog geen keukenspullen en geen tafel. Daar ging het opperhoofd iets aandoen. Dus hij kwam steeds met meer spullen aan; pannenset, vierpersoons serviesgoed, drie plastic borden, plasticbekers, bestekcarrousel. In de toekomst gaat dit naar het appartement.

Donderdag 16 december 2010

De kinderen wilden nog gaan zwemmen in het zwembad van Blue Bay, maar papa en mama hadden andere plannen. In de auto naar de Trompetbloemweg, lekker daar zwemmen. Ze moeten gaan wennen aan hun nieuwe stekje. Pizza uit de oven, want die zat wel gelukkig in het huis. Arno nam echter de pizza mee in de auto, want hij ging samen met de eigenares water en electra op ons naam zetten bij Aquaelectra. Daarna was hoofd Inkoop naar een matrassenfabriek om matrassen te kopen. Ze hadden echter één van de drie vereiste matrasmaten, de andere twee gingen ze maken konden morgen worden opgehaald.  Luxe hoor, er wordt gewoon een matras op maat gemaakt. Daarna naar het vliegveld, dit keer met succes, de portemonnee kreeg hij eindelijk mee en alles zat er nog in. Helemaal blij.

Vrijdag 17 december 2010

De laatste uurtjes in Blue Bay. Het gevoel beklijft dat we toch iets te weinig gebruik hebben gemaakt van de dure faciliteiten van het ressort. Ondanks dat was het toch heerlijk om er vertoefd te hebben.  We hebben opeens twee hele jonge katjes die op onze veranda zitten. Echt lief. Op de valreep nog even geskypt met Jep en Jylte. Leuk hoe neefjes en nichtjes op afstand zo’n lol met elkaar kunnen hebben. Rond half tien was het uit met de pret, toen werd er op de deur geklopt. De gastheer kwam even het huisjes controleren en ons uitzwaaien. Hele aardige man. Gelukkig hadden we afgelopen dagen al heel wat koffers versjouwd, dus viel het dit keer mee. Voor de laatste keer nog achterin de pick-up met de kinderen. Dat vinden ze echt gaaf. Hier gebeurt dat regelmatig. Ook kinderen los in de auto zonder gordel is geen vreemd tafereel. Wat nou autostoeltjes en veiligheid. Helaas, voor onze kinderen, maar bij ons gaat veiligheid wel voor. Op naar ons echt nieuwe huis. De huisbaas kwam lampen in de keuken repareren. Zorgde even dat de aardlek eruit lag. Oké, ook gecontroleerd, die werkt. Terwijl hij nog bezig was kregen de kinderen trek en de koelkast is nog niet helemaal gevuld, dus werden er pannenkoeken gebakken.  Gelukkig had hoofd Inkoop wel al een pannenkoek pan aangeschaft. Arno was weer op inboedel inkoop, dit keer twee eenpersoonsmatrassen. Is wel een vereiste als je vanavond niet op de grond wilt slapen. ’s-Middags ging Arno de nieuwe auto halen bij de garage. Er staan tijdelijk dus twee auto’s. Na het avondeten en het bedritueel was het tijd voor een wijntje met de voeten in het zwembad verlicht door sterretjes en een bijna volle maan. Aahh de romantiek spettert hiervan af. 

Onze huisdieren (eigenlijk tuindieren)

Ons asielzoekertje Lukcy!

En een leguaan zonder naam van zeker 50 cm!

Snuffelen op de nieuwe school

Dinsdag 14 december 2010

Voor het eerst de wekker moeten zetten. We hebben om 7.10 uur een afspraak op de nieuwe basisschool van de kinderen, de Schroederschool. Wij hebben de school en enkele juffen en meesters wel ontmoet in oktober tijdens de oriëntatiereis, maar het leek ons wel zo verstandig om de kinderen ook de school te laten zien voordat ze echt moeten en het liefst als er ook nog kinderen zijn. Dus werd het een afspraak met de schoolleiding om deze absurd vroege tijd. Later bleek waarom het zo vroeg was. De school dacht dat de kinderen een ochtend mee gingen draaien, wij dachten dat we gewoon even gluren in de klassen zou zijn. Dus één voor één raakten wij onze kindjes kwijt, een soort tien kleine negertjes.  Als eerste gingen we bij de Nijntje groep kijken, hier komt Jord. Meneertje vond het erg leuk met al dat speelgoed. Dus binnen no-time zat meneer bij de kassa in een hoekje te spelen. Daarna gingen we naar Roos haar klas. De kinderen zaten in de kring in een donkere klas met kerstlichtjes. Een meisje zat naast de juf en moest aan de hand van de foto’s van de kinderen op een prikbord alle kinderen goedemorgen wensen. Het kindje wat genoemd werd moest dan reageren op haar opdracht. Sofie begon ongeduldig te worden en Roos vond het erg spannend, dus ging Arno samen met meester Roel alvast naar Sofie haar nieuwe klas. Roos wilde steeds een hand vast houden. Na de opening ging Roos haar klas buitenspelen. Ook dit was iets te overweldigend voor Roos. De jongetjes 

raceten met fietsjes rakelings langs iedereen. Zelfs moeder vond het een beetje te druk. Gelukkig kwam vader weer uit Sofie d’r klas en nam Roos mee naar de w.c. Daarna in de zandbak, die heerlijk uit de zon onder een overkapping is. Daar hebben we Roos achter gelaten en zijn met meester Roel even een kopje koffie gaan drinken Sofie werd meteen goed opgevangen en mocht aan een tafeltje naast de inmiddels al bekende Esqua, dochter van Arno's collega Gea, zitten. Ze waren het woordje vuur aan het leren, dus dan ben je ook wel stoer als je dat al lang weet. Later had ze het er al over dat de juf al had gezegd dat ze misschien wel een zonkind is. Deze indeling hoort bij de leesmethode ‘Veilig leren lezen’ die we ook bij de Regenboogschool gewend waren. Wij gingen dus even koffiedrinken terwijl het kleine grut ging wennen aan nieuwe juffen en nieuwe kindjes. We spraken af dat we rond tienen ze weer opkwamen halen. Pa en ma gingen even zonder kinderen naar de Centrum supermarkt om even de koelkast te vullen. Terwijl we van de supermarkt reden kreeg Arno een telefoontje, zijn portemonnee is gevonden. Hij lag nog in het vliegtuig. Dus daar zat het staartje van de solar monkey. Waarschijnlijk is de portemonnee met het betalen uit de tas gevallen. Jippie, hij is in ieder geval terecht. Het heeft in totaal enkele dagen, veel telefoontjes en bezoeken gekost, maar een goede afloop is inzicht. Om tien uur konden we de kinderen weer ophalen. Sofie bleek in de gymzaal te zitten en die had het reuze naar haar zin gehad. De juf is net als juf Elly lief en streng, zoals een juf in groep 3 hoort te zijn. Jord wilde niet mee, dus gingen we Roos eerst ophalen. Die was heerlijk aan het schilderen en was al aan haar tweede schilderij begonnen. De klik met de juf is er nog niet, hopelijk komt dat nog. Roos was natuurlijk in Nederland wel erg verwend met de fantastische juf Judith en aan het einde gedeeltelijk Margriet. Als laatste naar Jord en hij wilde wel mee om te kijken naar het andere Nijntje lokaal. We hadden hem ingeschreven voor dinsdag en donderdag, maar het kwam beter uit als hij op maandag en woensdag naar school gaat. Prima, dus met zijn andere juf even naar de andere klas (die nu leeg is) gekeken. De kinderen waren vrolijk, Roos een beetje stil. Dus op naar het strand van Blue Bay om even te plonzen in de zee. Daarna nog naar een ander zwembad bij het strand van BB, waar het trouwens stonk naar leguanenpoep! Ruikt echt naar een dierentuin. ’s-Middags had Arno een afspraak bij onze nieuwe bank, MCB, voor het openen van een lokale bankrekening. Overal hadden we gelezen dat dit enkel kan als je een sedula (identiteitsnummer) hebt, maar bij deze bank was een paspoort al voldoende. Prima dus. Daarna moest hij weer naar de Parera kazerne om een aanbetaling te doen voor de Amerikaanse koelkast die we via Marktplaats.an aangeboden hebben gekregen. Thuis de internetaansluiting bij de firma FLOW geregeld. Volgende week maandag worden we gebeld voor de planning. Een drukke dag al met al, pfff het lijkt wel werk!

Zaterdag 11 december: Vertrek naar Curaçao

Zaterdag 11 december 2010

De wekker staat extreem vroeg, er zit een vijf in. Arno smeert de broodjes. Karin gaat douchen. Alles zo stil mogelijk, want Marjan en de kinderen logeren ook bij opa en oma. De kinderen lijken er wel zin in te hebben. Ze zijn sloom vanwege de korte slaap, maar Roos is erg vrolijk. Het eten gaat best aardig. Opa en oma komen ook al uit hun bed. Oma Hetty is speciaal vroeg in de auto geklommen om ons uit te zwaaien. Twee autostoeltjes lenen we van haar voor in de taxi. De taxichauffeur brengt de stoeltjes en de jassen in de loop van de dag terug naar de dijk. De winterjassen hebben we in Curaçao niet nodig. Alle koffers staan in de gang, maar kunnen nog niet naar buiten gedragen worden want het miezert. Alles is klaar, het wachten is op de taxi. Marjan, Jep en Jylte zijn ook uit bed. Pien is nog in diepe rust en blijft dit ook, is nog iets te klein voor sentimenteel gedoe want een gevecht tegen de tranen is het wel. Het besef van een vertrek voor lange tijd is er nog niet, het lijkt wel of we gewoon op vakantie gaan. Maar waarom hebben we dan een heel uitzwaaicommitee? Het is een sjouwen en sniffen, maar aardig op tijd rijden we weg. De kinderen vragen nog waarom niet iedereen meegaat naar Schiphol om ons uit te zwaaien. We hebben er voor gekozen om dit niet te doen. Het leek ons te veel drama, dat steeds om kijken en dan die huilende opa’s en oma’s te zien. We denken beide dat we er verstandig aan hebben gedaan om het zo te doen. Voor ons in de taxi lijkt het afscheid soepel te verlopen. Hoe de uitzwaaiers het ervaren weten we niet. We hebben nogal wat zooi; acht koffers, drie verhuisdozen, drie kindertrolleys, één laptoptas en een gewone tas als handbagage. Het lukt op Schiphol om alles op drie bagage wagens te doen. Arno neemt twee karren voor zijn rekening. Karin één ende kinderen moeten ieder met hun eigen trolley lopen. Dit laatste is wel zo fijn, want dan zijn ze ook niet zo snel uit het oog verdwenen. Bij de incheckbalie verloopt alles soepel, eveneens bij de douanecontrole. Na de controle is het tijd om te gaan plassen en Arno koopt nog een geheugenkaart

voor het fototoestel. Daarna lopen we, toch nog met een karretje met vijf stuks handbagage, naar de KLM-lounge. De kinderen hangen als aapjes aan de zijkant. In de lounge zitten de kinderen lekker aan een tafeltje te kleuren. De één eet een banaan, de ander beschuitje met kaas en de volgende kan geen genoeg krijgen van de mandarijntjes. Alles gratis dankzij een status bij de KLM, toch nog profijt van reizende oom Roel. Nog weer een plaspauze en we gaan naar de gate. Het is decadent, maar toch wel erg fijn dat we businessclass vliegen, daardoor gaat alles erg snel voor ons. Gelukkig geen heftige dingen bij de controle, enkel door een metaaldetector. Er gaat altijd één volwassene als eerste door de metaaldetector om dan de kinderen op te vangen. De ander gaat als laatste om bij twijfel de kinderen gerust te stellen. Dit keer ging alles foutloos. Ervaring leert. We vonden het mooiste plekje om te wachten, naast de slurf met uitzicht op het vliegtuig. Die enkele minuten dat we moesten wacht was nog interessant ook. Toen het vliegtuig in. Voor het eerst mochten er vier van de vijf in de businessclass. Wat een joekel van een stoelen echt ongezellig, maar luxe wend. We hadden nog niet de ideale plekken van te voren gekregen, maar een aardige dame wilde wel ruilen. Toevalligerwijs had zij een appartement op Blue Bay, waar wij in een Villa slapen in de eerste week. Ze kon dus vertellen over de hevige regenval en de schade die orkaan Tomas aan heeft gericht op het eiland. De beelden hadden we al thuis op You Tube gezien. De vlucht verliep soepel. De kinderen moesten in het begin op hun vingers getikt worden dat ze niet zo hard moesten praten, maar na een paar uur was dit duidelijk. De overige passagiers zullen niet erg veel hinder van ze hebben ondervonden. Ze hebben zich netjes gedragen. Jord zat naast Karin, Sofie en Roos zaten samen in de rij daarachter met aan de andere kant van het gangpad hun liefhebbende vader. De steward was erg vriendelijk. Het bleek niet doorgekomen te zijn dat we drie kindermaaltijden gereserveerd hadden, dus moest Karin mee om te kijken of het eten wel geschikt was voor de kleine eters. Helaas de pasta zag er niet uit alseen pasta. Leuk de Liberije, maar niet voor onze fijnproevers. Dus werd het een economy pasta, welke ook niet echt favoriet was, maar daar was pasta tenminste past zoals de kinderen kenden. Er waren ook bolletjes en een volwassen schaaltje nootjes is al een halve maaltijd voor het kleine grut. Wat gretig aftrek kreeg waren de kinderfilms. Gelukkig had de centrale inpak afdeling rekening gehouden met lang entertainment dus kon er ook nog gekleurd worden. De KLM had ook een pakketje speelgoed, alleen was dit meer ingesteld op oudere kinderen. We hadden één uur vertraging, omdat er een koffer nog van boord moest de passagier ontbrak. De vlucht werd natuurlijk geregeld onderbroken door hapjes, drankjes en toiletbezoekjes. Halverwege kwam er nog een plasticzak uit een koffer getoverd met kadootjes van oma Hetty. Dus dat was weer een paar uur, van de elf uur, bezigheidstherapie. Jord heeft zich enorm vermaakt met de Cars autootjes, helemaal leuk want hij heeft ook drie keer de Cars film aangezet. Roos moest wel even stoppen, die bleef continutv kijken. Sofie bracht zelf afwisseling aan in het tv-kijken en het kleuren. Taxfree een solar monkey gekocht en daar zat een staartje aan… Nog één keer is Arno terecht boos geworden op een stewardess. Als snack was er een schaaltje met kaas of een warme snack. Arno koos kaas voor de meiden. De stewardess stelde voor dat ze één schaaltje met z’n tweeën konden delen, anders had ze niet genoeg voor de mensen boven in de businessclass. Dit vond Arno belachelijk, er wordt toch ook een volwassenprijs gerekend voor de stoelen, dus dan moeten ze dezelfde faciliteiten krijgen. De kinderen hebben al geen kindermenu gekregen, ze hebben honger en ze houden van kaas. Nou, je weet wel wie er won. Een meneer in een ander gangpad gaf Arno groot gelijk. Met de paardenstaart tussen haar benen droop ze af. Al met al was het een prima vlucht en de schatten hebben zich echt voorbeeldig gedragen. Voor de landing hadden we ons een beetje tropischer gekleed, dames de leggings uit, truien uit en Jord zijn broekspijpen opgerold. In het vliegtuig hadden we al formulieren gekregen voor de douane, maar bij de douane bleken we ze niet volledig ingevuld te hebben. Balen dat we nu eerst weer vijf keer dezelfde gegevens in moeten vullen. Daarna bij de bagageband drie wagentjes ingepikt en toen maar wachten op twaalf stuks bagage. En dan heb je alles net op drie wagentjes gezet, mag je ze dertig meter verder er weer vanaf halen om ze op de band voor de bagagecontrole te doen. Dat ging niet helemaal goed. De een zette ze op de band, de ander haalde ze eraf. Roos die probeerde te helpen, wat nogal gevaarlijk was. Ze waren op en luisterde niet meer goed. Viel de eerste volle wagen om. Maar we zijn erdoor en we hebben geen koffers open moeten maken. Op naar de autoverhuur voor onze pick-up met dubbele cabine. Die hadden we speciaal uitgezocht voor alle troep en personenvervoer. Na de geweldige reis, kwam er opeens toch een vervelende wending aan de heenreis. We zijn de portemonnee van Arno kwijt. Hier zit de Visa kaart en het rijbewijs in die we nodig hebben. Zonder deze twee krijg je dus je auto niet mee, ook al heb je hem al van te voren via internet betaald. Het gaat om de borg. Arno tig keer naar gevonden voorwerpen, gebeld met Nederland en met het resort dat we later komen. Karin met de kinderen en de bagage bij de balie gewacht. Roos en Jord speelden continu met de ingepakte lege dozen onder een kerstboom. Sofie was begonnen met een solo verdriet. We hadden iemand met een creditcard nodig, als oplossing Arno’s collega gebeld. Dus kwam na ruim een half uur een engel ons uit de brand helpen. Twee vervelende uren verder met een huilende Sofie en twee niet luisterende bengels konden we op Karin haar rijbewijs en Gea haar creditcard eindelijk de auto inladen. Gelukkig was de Hilux een schakelbak, want Karin heeft een hekel aan automaten. Ook iets wat overbrugt moet worden, want we gaan waarschijnlijk de auto van Gea haar man kopen. Nu eerst naar Blue Bay, het resort. Eindelijk “thuis”. We werden welkom geheten door een zeer vriendelijke gastheer. De aardige meneer hielp ons ook nog even alle zooi naar het huisje te dragen. Het was berg af en glad. He t heeft heel veel geregend, al vanaf oktober, dus er is veel water overlast. Het huis ruikt erg vochtig. Maar het ziet er riant uit. Drie slaapkamers, twee badkamers, ruime kamer en L-vormige veranda die ze hier een porch noemen. Veel groen, bloemen en veel vogels. Karin bleef met de kinderen in het huisje, hun kindertrolleys gingen open en ze gingen lekker spelen. Arno ging naar de supermarkt. Na de tosti’s was iedereen kapot en gingen we om half zeven naar bed

Fotoimpressie reis Nederland naar Curaçao

Spreekbeurt Sofie over Curaçao

In voorbereiding van Sofie op ons avontuur hebben we een spreekbeurt met haar op school gehouden over haar nieuwe thuisland. Om het voor haar klasgenootjes duidelijk te maken heeft ze daarbij onderstaand filmpje laten zien op het digibord. De beelden zijn gemaakt door Karin en Arno tijdens de oriëntatiereis begin oktober 2010.